Vakantie in Oostenrijk

Van 9 tot 23 augustus trokken François en ik naar Fulpmes, een dorpje in Tirol.

Redelijk laat beslist en uitsluitend gedaan in functie van Monte Perdido.

Want thuis mag je zoveel km wandelen als je wil, bergwandelen is toch een totaal andere spierbelasting.

We hadden een schitterend hotel, superlekker en uitgebreide keuze aan eten en enorm vriendelijk personeel.

Wat wandelingen betreft : we waren nog nooit ergens waar alle wandelingen van begin tot eind zo goed aangeduid waren! Je had de keuze uit gele, rode en zwarte wandelingen.
Gele was op brede wegen, je kon met 2 of zelfs 3 naast elkaar lopen en je had een vrijwel egale weg, zelfs al was het door bossen.
Rode wandelingen was uitsluitend op paadjes ter breedte van 1 persoon, dikwijls berg langs de ene en afgrond langs de andere kant, en bovendien constant met ofwel boomwortels ofwel stenen en rotsen.

Zwarte wandelingen waren enkel voor zeer ervaren bergwandelaars of mocht je uitsluitend met gidsen doen, deze hebben we dus niet gedaan.

In het begin hebben we enkele keren 300 m gestegen en weer gedaald, daarna 550 m, om tot slot op onze laatste dag eerst met de kabelbaan tot op 1790 m te gaan, vandaar te wandelen tot op 2080 m om tenslotte te dalen tot ongeveer 1000 m.

Een andere keer zijn we met de kabelbaan tot op de “Top of Tyrol” geweest (op 3210 m), jammer genoeg kon je daar die dag wegens nog steeds sneeuw enkel met stijgijzers wandelen en hebben we dat niet gedaan. Maar het 360° uitzicht was echt prachtig!

Op vele wandelingen kwamen we ook watervallen of sterk stromende riviertjes tegen, machtig als je ziet met wat een kracht die naar beneden donderen!

We brachten ook een bezoek aan Innsbruck, waar we levende standbeelden zagen. Ik had dit nog nooit gezien en was echt verbaasd hoe iemand zo lang zo onbeweeglijk kan blijven staan.

Wat kan ik nu besluiten m.b.t. Monte Perdido?

1. Bergop wandelen met rugzak is voor mij loodzwaar. De eerste wandelingen moest ik letterlijk om de 2 minuten of zelfs om de minuut blijven stilstaan om naar adem te happen, en was mijn hartslag gedurende de ganse tijd van het stijgen veel te hoog. Pas na meer dan een week kwam ik op het idee om veeeeel trager te wandelen, dan kon ik het wel redelijk volhouden, maar was nog steeds kapot door de rugzak.

2. Bergaf wandelen met rugzak is geen probleem, maar is uiteraard zeer belastend voor mijn knieën. Bij de laatste wandeling, waar we ongeveer 1080 m gedaald hebben (zonder dat er ook maar 1 stukje vlak was), was ik compleet kapot, het laatste halfuur ging echt niet meer. Ik moet er dan wel bijzeggen dat we die 1080 m aan één stuk afgelegd hebben, mede doordat er onderweg nergens een plaats was waar we konden uitrusten.


3. Ook mijn linkerarm geeft toch wat last door het constant gebruik van de stokken. Daarover maak ik me echter minder zorgen, omdat we goede kinesisten meehebben, ook gespecialiseerd in lymfedrainage.

Of ik het ga halen om op 1 dag van 2200 m naar 3355 m te klimmen én weer te dalen, weet ik niet. Misschien wel, als ik enkel mijn water hoef te dragen en als we tijdens zowel het klimmen als het dalen regelmatig kunnen rusten, maar daar ga ik wel van uit dat we dat zullen doen.

In ieder geval was Oostenrijk toch een goede voorbereiding op stijgen en dalen.

We zien wel wat het zal geven, ik heb in ieder geval mijn best gedaan om mij zo goed mogelijk voor te bereiden en blijf er zeker in geloven dat het zal lukken!