Vrijdag 16 september : canyoning en afscheid kinesisten en vrijwilligers

Vandaag is het zover. De canyoning staat op het programma.

Onze ganse groep met Geert en Ilse bij aanvang van de canyoning

Robert, Joohan en ik gaan niet mee en krijgen in de plaats een mooie wandeling aangeboden door Channe.

Op een bepaald moment krijgen we van haar de opdracht een uur samen te wandelen zonder te praten, waarbij we elkaar niet uit het oog mogen verliezen. In de praktijk blijkt elkaar begrijpen met gebarentaal niet zo eenvoudig.

Onderweg is er een plek waar we degenen die de canyoning doen kunnen zien. Als ze aankomen zijn ze allemaal weer een aantal blauwe plekken rijker. ;o)

Dan volgt er voor hen nog een uitdaging in de vorm van rappellen. In Lustin vond ik dit zelf reuzeleuk, maar op de natte rotsen lijkt het mij toch een stuk moeilijker.

’s Avonds hebben we onze kinesisten en de vrijwilligers, die morgen naar België terugkeren, uitgenodigd voor een etentje.

Na het aperitief tronen we hen mee naar een plek waar we met stenen een groot hart en de woorden “Dank u” gevormd hebben.

We zingen voor hen ook ons Monte Perdidolied, waar we vandaag 3 nieuwe strofen aan gebreid hebben : eentje voor de kinesisten, eentje voor de vrijwilligers en eentje voor Geert en Ilse.

We geven aan elk van hen ook een steen uit de rivier vlakbij en hebben op elke steen al onze namen geschreven.

Marc, Jos, Channe, Nicole, Ria en Jo

Na het eten ontstaat er spontaan een zangstonde. Nou ja, stonde, ik heb niet op mijn horloge gekeken, maar in mijn beleving lijkt het zeker 2 uren.

Alle jeugd-, scouts-, chiro- en jaren60-liedjes passeren de revue en we amuseren ons kostelijk.

Voor mij is dit het leukste moment van de 12 dagen, en ondanks het feit dat ik nog hees ben, zing ik de ganse tijd uit volle borst mee.