zaterdag 24 september 2011

Donderdag 8 september : wandeling

Reeds van 5 u wakker en nog steeds keelpijn. Voel mij een wrak. :o(((
Na het ontbijt buiten – het is nog behoorlijk fris – hebben Geert en Ilse een heleboel ludieke/speciale kaarten voor ons uitgestald. We mogen er elk één uitkiezen die onze hoop voor de volgende 10 dagen uitdrukt, en een tweede kaart of een symbool kiezen die onze vrees uitdrukt. Vervolgens mogen we per 2 het hierbijhorende verhaal aan elkaar vertellen, waarop nadien de andere jouw verhaal aan de groep vertelt. Gitte en ik blijven als laatsten over.
Sommigen doen prachtige uitspraken, waarvan ik er hier enkele citeer:
-          Zoals takken aan een boom, groeien wij elk in een andere richting, maar we hebben wel dezelfde wortels.
-          Je mag je tranen laten lopen, want dat is een teken dat het bloemetje water nodig heeft.
-          Ik probeer te ontsnappen aan het “moeten” door hetgeen ik moet doen, te doen met een blij hart.
-          Een kers komt nooit alleen. In elk klein moment zit een kers. Die allemaal samen vormen een kersenvlaai.
Voor mij persoonlijk is mijn hoop dat we op deze dagen als groep goed zullen samenwerken, mekaar letterlijk helpen waar nodig maar ook mekaar steunen in moeilijke momenten.
Mijn vrees is dat mijn keelontsteking roet in het eten zal gooien.

Net voor het middageten krijg ik een zalig ontspannende handmassage van Nicole. Merci Nicoleke, je mag dat nog doen!
P.S. Voor alle anderen: de eerste keer is gratis! ;o)



Na het middageten is er een wandeling gepland. Eerst 2 km bergop – in een ondertussen loden hitte, in de zon is het zeker meer dan 30° -, daarna tot aan een rivier waar we kunnen pootjebaden of zwemmen, en daarna weer naar huis. We zullen ook langs het huis komen waar de vrijwilligers verblijven.
Ilse schat in totaal 5 uur weg te zijn. Aangezien ik mij nog steeds beroerd voel en doodmoe ben, besluit ik met pijn in het hart alleen “thuis” te blijven.



Ik ga een uur op bed rusten, maar kan ondanks de vermoeidheid niet slapen. Daarvoor ben ik net iets té emotioneel.

Nu zit ik hier in Miraval buiten in een ongelooflijk prachtige en vooral rustgevende omgeving deze blog te schrijven, en ben ik uiteindelijk wel blij dat ik niet meegegaan ben.
Heb al veel aan Martine gedacht, van wie ik weet dat ze niet tegen de hitte kan. Hoop dat ze het volhoudt – en alle anderen ook natuurlijk, en hoop ook dat het tegen zondag, als we aan onze 4-daagse beginnen, toch wat minder warm zal zijn. Want in dit weer 6 à 7 uur stappen zou niet van de poes zijn.
Maar ik ga vooral proberen het van dag tot dag te bekijken.
Vind het wel heel erg dat je geen gsm-bereik hebt. Heb vanmorgen nochtans een gesproken bericht van François ontvangen, maar de sms die ik hem probeerde te versturen, staat nog steeds bij niet-verzonden berichten. Hoop maar dat hij zich niet ongerust zal maken.

Net als ik wil beginnen lezen, komt Gitte weer toe, samen met Jo, Ria en Channe. Gitte vertelt dat het eerste stuk van de wandeling loodzwaar was, enorm stijgen en dat in die hitte!
Channe, Gitte en ik maken samen het avondeten klaar.



Als de anderen om 19.30 u toekomen, weten ze dat wel te appreciëren.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten