We hebben gisteren de taken zo goed verdeeld dat we eerder klaar zijn dan gepland.
Daarna is er eindelijk tijd voor een groepsfoto. Wel grappig dat we dat nu met de automatische ontspanner moeten doen. Maar alle vorige dagen was er gewoon geen tijd voor of waren we veel te moe.
 |
| Met dank aan Robert voor de foto |
Om 10.30 u vertrekken we met onze handbagage voor een wandeling van 4,2 km langs de grindweg, tot daar waar onze buschauffeur ons komt ophalen. Zonder wandelstokken (die zijn al mee met Jo, konden niet in mijn valies) is het geen sinecure om met het handkoffertje afwisselend in mijn rechterhand en op één van mijn heupen de hobbelige weg af te leggen, maar toch lukt het me in bijna dezelfde tijd als de eerste 4 die vertrokken zijn. Van kanker naar kracht !
Een aantal van ons gaan met de chauffeur onze valiezen ophalen in Lamiana en komen daarna Martine, Nicole, Sandra en mezelf oppikken.
In Ainsa krijgen we een uur vrije tijd. Sommigen hebben nog de moed om het historische centrum te gaan bezoeken, maar naar het schijnt moet je daarvoor eerst onvoorstelbaar veel trappen op, en dus kies ik ervoor om samen met Chris, Gitte, Joohan en Robert ergens iets lekkers te gaan eten.
Daarna rijden we met de bus verder tot in Zaragoza, waar we opnieuw een uur vrij krijgen. We bezoeken de Pilar-kathedraal, ik heb nog nooit zo’n groot religieus gebouw gezien, echt immens.
Op het Pilarplein blijken ze heel lekkere ijsjes te verkopen. ;o)
Dan is het tijd om naar de luchthaven te rijden. Nadat we door de strenge check-in zijn geraakt en iets te eten hebben gekocht, stijgen we om 20 u op.
Om 22 u, weer een kwartier vroeger dan gepland, landen we in Charleroi.
Tot onze reuzegrote verbazing staat er een veel groter welkomstcomité dan we gedacht hadden op dit uur nog te mogen verwachten.
Heidi’s familie heeft zowaar een kleurrijk spandoek gemaakt, en ook Yves en Sabine zijn er.
Ieder van ons krijgt van hen een witte roos met de volgende tekst eraan :
Wandelaar, je sporen
zijn de weg, en zij alleen;
wandelaar, er is geen weg,
de weg ontstaat in het gaan.
Gaandeweg ontstaat de weg,
en als je omkijkt
zie je de baan
die nooit meer betreden zal worden.
Wandelaar, er is geen weg,
slechts een kielzog in de zee.
(Antonio Machado)
Voor het voltallige ontvangstcomité zingen we ons MP-lied, en daarna wordt het stilaan tijd om afscheid te nemen.
Martine rijdt mee met François en mij, dus na een tussenstop is het al middernacht voorbij als we bij ons thuis aankomen. Mijn 2 honden worden zowat knettergek als ze me weer zien, en ik ben ook reuzeblij dat ik hen, maar vooral ook François, weer kan knuffelen.
Ik ben zo moe dat ik eigenlijk tot morgen wil wachten om te vertellen, maar dat lukt toch niet echt, zodat het bijna 2 uur is eer ik doodop in mijn eigen bedje kruip.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten