dinsdag 27 september 2011

Zaterdag 17 september : afscheid van Geert en Ilse

‘s Morgens maken we onze valiezen die met het vliegtuig mee zullen gaan. Geert, Ilse en Channe, die vandaag vertrekken, zullen ze met het OB-busje naar Lamiana brengen, waar wij ze morgen met onze buschauffeur zullen ophalen.
Ook alle bagage die ofwel door Outward Bound naar Leuven, ofwel door Jo naar Lochristi meegenomen zal worden, moet klaargezet worden. Zowel de bus als Jo’s auto zit propvol. Dank aan hen om ons te ontlasten !



Met dank aan Ingrid voor de foto

In de loop van de voormiddag krijgen we onze laatste opdracht : uit een heleboel mooie foto’s mogen we er één kiezen voor onszelf en één voor onze rechterbuur.
Daarna mogen we aan de groep uitleggen waarom we precies deze 2 foto’s kozen, en dan pas mogen we de achterkant lezen, waar een mooie spreuk opstaat.
Ik krijg van Heidi een bloem die nog maar gedeeltelijk open staat, met als tekst : ik concentreer me op wat ik wil en niet op wat ik niet wil.
Voor mezelf heb ik een opengebarsten ei gekozen. Ik maak hier de vergelijking met het water, maar dan in de omgekeerde volgorde : kracht (je hebt kracht nodig om uit het ei te komen), leven (nadat je uit het ei gekomen bent begin je pas echt te leven) en rust (het verlaten ei straalt rust uit).
Op de achterkant staat de tekst : met een kleine eerste stap kan ik een lange reis beginnen.
Voor Nicole heb ik de foto van een vlinder gekozen. Nicole, die net niet bovenop de Monte Perdido is geraakt, heeft zich de laatste dagen al zo dikwijls afgevraagd of ze toch niet nóg meer had moeten proberen. Maar voor mij is ze tijdens al deze dagen van een aarzelende rups in een prachtige vlinder veranderd en heeft ze dus het ganse proces afgelegd zoals dat voor haar op dit moment bedoeld was (remember wat iemand zei : iedereen zijn berg ligt ergens anders).
Op de achterkant van Nicoles foto staat de tekst : geluk hoef ik niet eerst te verdienen, ik heb er recht op.
Ook voor de anderen is het treffend hoe de spreuken, die je dus niet kon zien als je de foto’s koos, bijna op ieders lijf lijken te zijn geschreven.

’s Middags gaan we samen met Geert, Ilse en Channe lekker eten in Lamiana.
Daarna nemen we met een emotioneel ritueel afscheid van hen, en blijven we oorspronkelijk toch enigszins verweesd achter. Nu zijn we tot morgen op onszelf aangewezen.
We stellen eerst een taakverdeling op voor de rest van de dag en voor de opkuis van morgen.
De moedigsten gaan nog even in het koude rivierwater zwemmen. 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten