Dinsdag 13 september : de kers op de taart, maar niet voor mij

Zoals gevreesd, is het voor mij echt onmogelijk mee naar de top te gaan. Kan zelfs niet uit mijn bed, ben zo draaiierig als wat.

Ons 12-koppig groepje is dus gekortwiekt tot 10 om naar de Monte Perdido te vertrekken.

Ik lig tot 11.40 u in bed en word wakker door de poetsvrouw die de kamer komt kuisen. Het is een heel lief meisje, ze spreekt redelijk vlot Engels en vertelt dat ze 3 maanden per jaar in de refugio Góriz woont, en 9 maanden in een andere refugio. Haar vriend blijkt de kok te zijn, die dus het ganse jaar met haar samen is. Het zou denk ik wel heel moeilijk zijn dit werk te doen met een partner die elders verblijft, immers vanaf de refugio kan je enkel te voet weg of met een helikopter. Kilometers in de omtrek is er niets dan wilde natuur.

Beneden heb ik eerst een babbel met Jos, één van onze vrijwilligers. Hij verzekert mij dat hij in elk geval in de refugio gebleven zou zijn, ook als ik wel mee vertrokken was, want hij is zelf ook moe. Dit wordt me die avond door verschillende mensen bevestigd, gelukkig maar, want anders zou ik me wel schuldig gevoeld hebben dat hij door mij de top niet zou kunnen halen. Nu ben ik toch blij dat ik hier niet alleen moet blijven.

’s Middags eet ik het ontbijt van die dag, 2 broodjes met wat jam. Daarna ga ik weer een beetje rusten terwijl Jos een wandeling gaat maken. Nadien doe ook ik een piepklein wandelingetje tot aan de rivier.

Daarna is het samen met Jos wachten tot iedereen terugkomt. Met mijn wandelstokken, een hemd van Jos en een (stinkende) t-shirt van mij maken we 2 vlaggen om mee te zwaaien van als we onze 10 dapperen in de verte zullen zien aankomen.

Jos en Channe wuivend naar de 2e groep

Om 18 u zien we de eersten in de verte : Martine, Nicole en Frieda. Ze zijn doodop. Ze zijn tot ongeveer 3200 m geraakt, een ongelooflijke prachtprestatie.

Een uurtje later komen degenen die de top haalden: Heidi, Sandra, Ingrid, Chris, Hilde, Robert en Joohan. Een ongelooflijk dikke proficiat aan alle 7 !!! Dit is een ervaring die ze nooit meer zullen vergeten !

Onze 7 helden op de top, samen met Geert en Koen - met dank aan Stef voor de foto

Van als ze binnen gehoorsafstand zijn, zingen we uit volle borst (nou ja, bij mij is dat iets minder ;o)) ons zelfgemaakte Monte Perdidolied. De aanwezige Spanjaarden herkennen meteen de melodie van Una paloma blanca en klappen enthousiast mee.

Na het avondmaal bezorgt Robert hen de Spaanse versie van ons lied, waarop ook zij het meermaals uit volle borst zingen. Het geeft ons een heel fijn en warm gevoel dat ook de anderen die de Monte Perdido beklommen hebben, ons enthousiasme kunnen delen door “ons” lied te zingen !

Sandra heeft voor mij van op de top een steen meegebracht, waarop ze zelf iets prachtigs geschreven heeft. Ze heeft deze steen de ganse weg naar beneden op haar hart gedragen, en ik ben er haar enorm dankbaar voor. Het is één van de prachtigste geschenken die ik al ooit in mijn leven kreeg. DANK JE WEL, Sandra !!!

Gelukkig zijn er ook nu weer de kinesisten om alle stramme spieren los te maken. Ik hoop echt dat zij beseffen wat een ongelooflijk groot godsgeschenk uit de hemel ze zijn ! Ik weet echt niet hoe we deze 10-daagse zonder hen geklaard zouden hebben ! Via deze weg nogmaals 1000 maal dank aan Mark, Nicole en Jos !

Uiteraard vind ik het spijtig dat ik niet mee naar de top ben kunnen gaan, maar ook niet meer dan dat. Ik vind het niet erg, ben ook totaal niet jaloers op degenen die wel konden vertrekken en al dan niet de top haalden.

Toen de journalist van Leven mij voor ons vertrek vroeg : “Wanneer is Monte Perdido voor jou geslaagd?”, heb ik geantwoord : “Monte Perdido is nu al geslaagd voor mij door alles wat ik meegemaakt heb in Lustin”. En daar blijf ik nog steeds bij. Ik voel mij dus zeker niet mislukt, integendeel. Vind dat ik ook hier mijn fysieke grenzen al fenomenaal verlegd heb. Hopelijk denken de 11 anderen er voor zichzelf ook zo over.