Lustin 11 tot 15 juli

Zoals aangekondigd in mijn vorig bericht zijn François en ik, samen met Robert en 4 tot hiertoe voor ons onbekende dames, een week naar Lustin geweest.

Niet zomaar een week, maar eentje die, naast de tweejaarlijkse tiendaagse in de Spaanse Pyreneeën, jaarlijks door Outward Bound in onze eigen Belgische Ardennen georganiseerd wordt, eveneens voor (ex-) kankerpatiënten.

Maandagmorgen maakten we al snel kennis met Dominique, die met ons zou meerijden.

In Lustin aangekomen, kwamen daar Ann, Hilde en Inge bij. Zoals de rest van de week zou blijken, 4 toffe dames!

Nadat Channe (onze begeleidster voor de ganse week) een woordje uitleg had gegeven over wat we die week allemaal konden verwachten, volgde een kennismakingsronde, waarbij ieder mocht aangeven wat er deze week zéker niet mocht ontbreken om van een geslaagde week te kunnen spreken.

Na de lunch volgde de rest van de dag een reeks teambuildingsspelletjes, het ene al moeilijker dan het andere, maar allemaal leuk om te doen.

Hier zie je 6 van de 7 deelnemers (eentje wil geen foto’s van zichzelf op mijn blog) :

Wat al heel snel opviel, was dat niemand er een probleem mee had zo dicht op elkaar gepakt te staan, elkaar te moeten opheffen of wat dan ook. Toch niet evident voor mensen die elkaar amper een uur kennen, en een bewijs dat het een toffe groep was!

Bij het spinnenweb bleek al meteen dat je maar beter lenig was. Dat zou de rest van de week meermaals blijken – hoezo je moet alleen maar 2 km kunnen wandelen om mogen deel te nemen? ;o)

Dinsdag was een ander paar mouwen. We zouden een Klettersteig ( = via ferrata) gaan doen (rotsen beklimmen terwijl je vastgemaakt bent met touwen, ook aan elkaar) en rappellen (een steile rotswand afdalen via een touw).

Voor beide krijg je een stevig harnas en een helm. Sommigen droegen ook nog een rugzak met drinken, eten en ehbo (die we gelukkig niet nodig gehad hebben).

We moesten in 2 groepen gaan, eerst Inge, Ann, Dominique en ik, daarna volgden François, Hilde en Robert.

Al na enkele “stappen” verstijfde ik van de hoogtevrees en zei ik tegen Channe dat ik er weer af wilde. Op die plek was dat echter moeilijk en ze kon er mij uiteindelijk toch van overtuigen verder te doen.

Onderweg kreeg ik nog twee- of driemaal dezelfde neiging, namelijk om ermee te stoppen, want ik zag het écht niet zitten. Buiten mijn hoogtevrees speelde ook het feit dat ik nou niet meteen de lenigste ben, een grote rol.

Maar dankzij de niet aflatende aanmoedigingen van de anderen, en vooral ook dankzij Channe, die zowat het ganse parcours vlak achter mij geklommen heeft, heb ik het tot het einde gehaald.

En dat heeft een ENORME impact op mij gehad, maar daarover later meer.

Hierbij een paar foto’s om jullie een idee te geven :

Na de Klettersteig konden we even op adem komen bij heerlijke croque-monsieurs (ja, zelfs een vuur en een pan hadden we mee), en daarna was het tijd om te rappellen. Harnas en helm dus weer aan en opnieuw naar boven, op een andere plaats en voor het grootste deel al wandelend.

Boven aangekomen kwam het er toch even op aan je hoogtevrees van je af te zetten, maar omdat je rappellen achterwaarts doet en de diepte dus niet ziet, viel dit heel goed mee.

Wat nog veel beter meeviel, en wat ik niet verwacht had, was het rappellen zelf. Ik vond het geweldig en enorm leuk om te doen, tot het moment dat Channe mij zei naar beneden te kijken opdat er een mooie foto gemaakt kon worden.
Resultaat: evenwicht kwijt en daar hing ik. Het heeft dan toch wat geduurd eer ik mijn voeten weer op de goede plaats kreeg (nog steeds diezelfde lenigheid), en bij de rest van de afdaling zat het touw tussen mijn benen in plaats van ernaast, wat niet zo handig was om af te dalen.
Maar alles bij elkaar een PRACHTIGE ervaring, ook voor de 6 anderen!

Op woensdag kregen we van Channe een erg originele opdracht: we moesten vanaf het moment dat ze de opdracht gaf (ergens in de vroege namiddag) tot ’s anderendaags om 10 u ’s morgens drie dingen doen: een tocht maken, warm eten en slapen. Naar waar, met wie, hoe ver mochten we zelf kiezen. We hoefden dus ook niet met de ganse groep samen te blijven.

Inge had al van bij het begin aangegeven dat zij graag een nacht in een tent zou slapen. Ann, Hilde en Robert waren even avontuurlijk. Zelf koos ik ervoor - omwille van mijn rugprobleem - in het Outward Boundhuis te overnachten. Dus maakten François, Dominique en ik een tocht onder ons drieën en maakten we daarna samen eten.

Na gsm-contact met Channe bleek dat onze vier dapperen in totaal zeker 4 uur gestapt hadden en tenslotte onderdak gevraagd en gekregen hadden in ... een asielcentrum. Aan hun verhaal ’s anderendaags te horen een hele belevenis, ik had uiteindelijk wel spijt dat ik niet met hen was meegegaan.

Maar die donderdag had Channe nog een nieuwe uitdaging van formaat voor ons in petto, namelijk speleologie. Hiervoor moesten we onze rubberen laarzen aandoen en kregen we een overall en een helm met lamp. Ann en Inge zagen het niet zitten om mee te gaan, dus vertrok Channe met 5 mensen in de grot.

Waar voor mij de Klettersteig en het rappellen al een grote uitdaging waren, bleek dit een nog veel grotere te zijn. En weer speelde mijn niet-lenigheid mij enorm grote parten.

De rotswanden zijn uiteraard heel erg nat, maar ook heel erg modderig, waardoor je voortdurend schuift.

Channe zei dan wel dat je je met beide handen en voeten moest vastklemmen tussen de rotsen, maar daar bleken noch mijn armen, noch mijn benen voldoende kracht voor te hebben, met als gevolg dat ik af en toe een stuk naar beneden roetsjte.

We hadden als opdracht het hart van de grot te zoeken en konden dus regelmatig kiezen tussen verschillende wegen, zonder te weten waar die naartoe leidden of hoe moeilijk ze waren.

Enkel op plaatsen die te gevaarlijk waren, verwittigde Channe dat we niet naar daar mochten.

In het hart van de grot kregen we een nieuwe opdracht: we konden een stuk van de grot per twee verkennen, maar : met alle helmlichten uit en zonder te spreken.

Er zijn maar weinig plaatsen waar het 100%, en dan ook echt 100%, volledig donker is.

In het hart van de grot is één van die plaatsen. Als iedereen zijn helmlicht uitgedaan had, zag je werkelijk totaal niets meer.

François en Dominique waren de eerste 2 dapperen die deze opdracht tot een goed einde brachten. Daarna zouden Hilde, Robert en ik hetzelfde doen.

Maar – en ik ga hier in herhaling vallen – voor de zoveelste keer gooide het feit dat ik niet lenig ben roet in het eten.

Omdat je dus echt NIKS zag, en je in het begin een zo te voelen behoorlijk hoge opstap moest maken, lukte het mij, zelfs met de hulp van Channe, niet om erop te geraken.

En toen ik dan ook nog Hilde, die net voor mij vertrokken was, hoorde panikeren, heb ik beslist dit niet te doen.

Hilde en Robert zijn er wel in geslaagd, proficiat aan de 4 dapperen!

Maar het grootste probleem moest voor mij nog komen: we moesten ook weer – omhoog – uit de grot. Op een bepaald moment kwam er een steil en glad stuk, waar je op handen en knieën naar boven moest kruipen. Met mijn kniedysplasie was dat echt geen lachertje, ik verging van de pijn, waardoor ik me bij het volgende stuk heb moeten omdraaien en Channe mij omhooggeduwd en François mij tegelijkertijd omhooggetrokken heeft. Ook van Robert heb ik enorm veel hulp gehad, dank je wel allemaal, zonder jullie had ik het echt niet gered.

Vrijdag, onze laatste dag, volgde dan nog de laatste uitdaging: het touwenparcours.

Channe gaf ons 4 keuzemogelijkheden, waaruit je eerst voor jezelf mocht bepalen welke van de 4 je wilde doen.
Nadien werden we in 3 groepjes verdeeld en moest elk groepje voor alle leden uit een ander groepje kiezen wat zij vonden dat iedereen van dat groepje moest doen, maar met motivatie waarom precies.

François en Robert kozen voor mij de open brug, maar ik had voor mezelf beslist dat ik geen van deze 4 dingen nog zou doen, o.a. wegens teveel rug- en kniepijn van de dag ervoor, en omdat het niet mijn bedoeling was deze week mijn hoogtevrees te overwinnen – dat was trouwens na de Klettersteig wel bewezen dat dat toch niet zal lukken (en dat hoeft ook niet).

Dus probeerden Robert en Inge zich op 2 tegenover elkaar liggende balken in evenwicht te houden, waarbij Inge uiteindelijk toch ook teveel last had van hoogtevrees. Maar wel een super prestatie, ik zou het zeker niet gedurfd hebben.

Daarna waagden Ann, François en Hilde zich op de open brug, alle 3 met succes!

Onze vijfdaagse zat er hiermee bijna op, maar niet zonder een laatste kippenvelmoment.

We kregen van Channe de opdracht een brief aan onszelf te schrijven, met daarin wat deze week met jou gedaan had en wat je eruit meeneemt voor de toekomst.

Deze brief zal ons 3 weken na de vijfdaagse per post bezorgd worden. 

Daarnaast moesten we op een ander papier schrijven wat we in Lustin wilden achterlaten (bv. zorgen uit het verleden), en dat papier werd dan symbolisch in het kampvuur gegooid.

En zo kwam er dan een definitief einde aan een op alle vlakken PRACHTIGE week.

Wat ik hier nog niet verteld heb is dat er, na bijna elke activiteit, ook steeds een moment (in sommige gevallen enkele uren) van reflectie kwam.
Wat heeft het met je gedaan, hoe voelde je je erbij, wat neem je hieruit mee voor de toekomst?

Niet iedereen vond deze manier van werken even prettig, maar voor mij waren dat stuk voor stuk erg waardevolle momenten.

En, nu komt het belangrijkste van allemaal : geloof het of niet, maar ik hoef niet meer absoluut boven op Monte Perdido te geraken!

Begrijp me niet verkeerd, ik WIL er echt wel bovenop geraken, zal er nog steeds alles aan doen om dat ook te kunnen, en zal enorm teleurgesteld en ontgoocheld zijn als ik er niet geraak.
MAAR: ik zal mij niet meer mislukt voelen, en dat zou zonder deze Lustinweek wél het geval geweest zijn.

Door een zwaar trauma uit mijn verleden heb ik al 53 jaar het idee dat ik niets kan, en laat ik daardoor al evenveel jaren mooie kansen schieten omdat ik steeds op voorhand denk dat ik het toch niet zal kunnen.

Maar sinds ik de Klettersteig, ondanks alle moeilijkheden, schrik en aarzelingen onderweg, toch tot een goed einde gebracht heb, zijn deze twijfels volledig weg.

IK KAN WEL IETS!!!

En dat die gedachte nooit meer zal weggaan, illustreert volgende tekst op het t-shirt dat ik kocht: “A mind that is stretched by a new experience can never go back to its old dimensions”.

BEDANKT Outward Bound voor deze onvergetelijke ervaring!