dinsdag 1 februari 2011

Kennismakingsweekend

Zoals afgesproken vertrokken we afgelopen zaterdag met ons drieën, nl. Martine (onze goede chauffeur), Heidi en ik naar Lustin. We kwamen als eersten aan, al spoedig gevolgd door de anderen. Raden wie er in elke auto zat en heel leuk om mekaar eindelijk in levende lijve te zien.
Nadat iedereen gekozen had met wie en op welke kamer we wilden slapen, volgde een rondje kennismaken.

Hilde V moet helaas wegens familiale omstandigheden haar kandidatuur intrekken.
Maar daardoor kan Heidi definitief mee, waar zij en ook wij allemaal uiteraard reuzeblij mee zijn!

Na het middageten (boterhammen met keuze aan beleg voor een heel leger) en de gezamenlijke afwas, brachten Geert en Ilse ons met het Outward Bound busje naar een plek in het groen, van waaruit we zelf met kaart en kompas de weg naar Lustin moesten zien terug te vinden.
Dat was echter buiten een boze eigenaar gerekend (we waren wel langs/tussen zijn velden aan het wandelen), zodat we weer naar het busje moesten en uiteindelijk een andere, maar ook zeer mooie wandeling terug naar Lustin gemaakt hebben.



Daarna volgden de voorbereidingen voor het avondeten, waarbij de groep voor spaghetti met een massa groenten koos en onze beide koks van dienst, Chris en Johan, zowel vegetarische als niet-veggie saus maakten. Het smaakte overheerlijk, net als de door Ilse zelfgemaakte guacamole.
Tot slot van de avond kregen we wat uitleg over welk materiaal we voor de tiendaagse nodig hebben, en sloten Nicole en Frieda af met een zangstonde.

Zondagmorgen brachten Sabine en Sofie vanuit Leuven heerlijke koffiekoeken en broodjes mee, zodat iedereen meteen in een opperbeste stemming was.
Nadien volgde uitleg over hoe we de sponsoring moeten aanpakken en kregen we allemaal een prachtige Monte Perdido t-shirt en een drinkbus, sleutelhanger en balpen. Aan elk zakje hing ook een veer, symbool voor onze veerkracht.


Voor het middageten volgden dan een drietal leuke teambuildingsopdrachten, waarbij ons groepje heel wat moeite had om IN de knoop te geraken. ;o)))

Na de middag volgden er dan nog een hele leuke en een aartsmoeilijke uitdaging.
Bij de eerste was het de bedoeling iedereen door een autoband te hijsen, waarbij je liefst de band niet mocht raken. Dat is slechts één iemand gelukt, proficiat Chris!


Daarna volgde iets waarvan sommigen (waaronder ikzelf met mijn gigantische hoogtevrees) nooit gedacht hadden dat we dat zouden durven.
We moesten namelijk, beveiligd met helm en harnas, aan een 6 m hoge paal naar boven klimmen en vervolgens proberen om daar bovenaan met zijn vieren op een minuscuul klein plankje te gaan staan. Met minuscuul klein bedoel ik dan dat er net 8 voeten opkunnen en dan heb je geen cm meer over.
Totdat je aan het plankje komt, heb je eerst een ladder en daarna haken in de paal. Dat ging nog redelijk.


Maar dan moet je je op het plankje hijsen terwijl je (naar mijn gevoel althans) geen echt houvast meer hebt. Op dat punt dacht ik dus écht: ik ga weer naar beneden, dit durf ik écht niet.
Maar geloof het of niet: met heel veel aanmoedigingen van iedereen, en met de hulp van Hilde en Chris (die al op het plankje stonden) is het mij uiteindelijk toch gelukt!
Als tenslotte ook Nicole erbij stond, moesten we elkaar een hand geven, met zijn vieren tegelijk achterover leunen en dan ... alle vier tegelijk loslaten.



Door het feit dat degenen die beneden staan het touw vasthebben waarmee je vasthangt, kan je uiteraard niet vallen, maar ik kan jullie verzekeren dat dit toch een fameuze adrenaline-ervaring was! En ik durf ook wel zeggen dat ik heel fier ben op mezelf dat ik het uiteindelijk toch gedaan heb. Bij deze heel veel dank aan al mijn medekandidaten en uiteraard ook aan Ilse en Geert!

Tot slot van het weekend volgde dan nog een kleine nabespreking over hoe iedereen het weekend ervaren had. Iedereen stond ervan te kijken hoe we ons op zo’n korte tijd al zo met elkaar verbonden voelden, en Ilse merkte ook op dat onze groep heel open was naar elkaar. Dat belooft voor de rest van ons avontuur!

Op 23 februari komen degenen die kunnen opnieuw samen in Leuven, om te brainstormen over sponsoring, en over het vervoer naar Spanje en terug. Ik kijk er al naar uit!

Bij deze laat ik jullie ook weten dat er eveneens een officiële (van Outward Bound) Monte Perdido blog bestaat, en dat ook mijn medekandidate Heidi een persoonlijke blog gemaakt heeft.
De links naar deze beide blogs vinden jullie hiernaast. Neem ook daar zeker eens een kijkje!

4 opmerkingen:

  1. Wat een fantastisch weekend Marie-Rose!!
    Super dat je alle activiteiten met trots hebt mee gedaan, vooral dat kleine plankje en dan naar beneden vallen! Ik durfde ooit een klimmuur niet naar beneden, dus ik begrijp je heel goed!
    Het klinkt als een heel fijne bende!
    Liefs,
    Vero

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Oh Marie-Rose, wat goed van je dat je toch naar boven bent gegaan en op dat plankje bent gaan staan, ik weet niet of ik dat gedurfd had hoor.

    groetjes
    Marian

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Wat ontzettend knap dat je naar boven bent gegaan zeg! Een overwinning op jezelf! Je kan terecht trots zijn op jezelf meid.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Ik weet dat het weekend voor jou een enorme uitdaging inhield op alle vlakken: mentaal, emotioneel, sociaal en fysiek. Uit je enthousiast verslag voel ik dat jij op al deze vlakken zeer postieve ervaringen hebt opgedaan. Je hebt niet alleen duidelijk je grenzen gevoeld maar vooral je grenzen verlegd dankzij je motivatie en moed én ondersteund door je groepsgenoten. Ik wens de hele groep alle succes toe bij jullie Monte Perdido traject!!!
    Lieve groetjes
    Jeanine

    BeantwoordenVerwijderen