zondag 26 december 2010

Hoera!!!

Hoera!!!!! Ongelooflijk maar waar: ik mag meedoen met het Monte Perdidoproject!!! Ik mag mee naar Spanje!!! Kan het zelf nog altijd niet geloven!
Sabine had mij tijdens het intakegesprek gezegd dat ze ging proberen om mij op mijn verjaardag (nu 3 dagen geleden) een fijn verjaardagscadeau te bezorgen.
Die dag heb ik zowat de ganse dag aan de pc gehangen hahaha, tot manlief ook eens op de pc wou, we daarna met de honden gingen wandelen en het uiteindelijk 19 u was eer ik mijn berichten nog eens bekeek.

Inmiddels had ik de hoop al min of meer opgegeven, dacht dat Sabine het wel vergeten zou zijn, of dat ze zouden wachten tot ze van iedereen de uitslag van de sportdokter en looptest hadden, want ik wist dat er die dag nog iemand de test was gaan afleggen.

Maar tot mijn verbazing bleek er wel een bericht van Sabine te zijn, en wat voor één!
Ik citeer: "Beste Marie-Rose, vooreerst een HELE GELUKKIGE VERJAARDAG !!! Hopelijk heb je het al goed gevierd, want trek nog maar een ‘fleske champieter’ open … ! Vandaag kunnen wij immers met fierheid bevestigen dat jij deel uitmaakt van de groep van de Monte Perdido expeditie september 2011. Van ganser harte proficiat !!!"

Nou, die zinnetjes heb ik wel tig keer gelezen hahaha, kon het helemaal niet geloven!
Onnodig te zeggen dat ik sindsdien in de zevende hemel ben, dank je wel Sabine, Geert en Ilse voor het vertrouwen, ik zal mijn uiterste best doen dat niet te beschamen!

Want nu begint natuurlijk het zware werk: we hebben 8 maanden om ons fysiek voor te bereiden, en uiteindelijk moeten we in staat zijn 6 à 7 uur per dag in de bergen te wandelen.

In mijn geval zal dat dus een zeer intense voorbereiding moeten worden, maar ik zie het helemaal zitten, kan niet wachten om eraan te beginnen!
Hoop nu alleen dat de sneeuw toch snel weg zal zijn, hier is het bijna overal spiegelglad, en op die manier gaan wandelen met een trekkende hond en terzelfdertijd zorgen dat je niet valt, is geen sinecure.
En ook fietsen en naar het zwembad rijden is momenteel niet echt een optie, maar 't kan alleen maar beteren hé.
Monte Perdido, here I come!

Nu maar hopen en duimen dat de andere 11 kandidaten ook allemaal meemogen, ben heel erg benieuwd om hen te leren kennen!
Eind januari hebben we een kennismakingsweekend in de Ardennen, waarbij we ook alle praktische uitleg over het ganse project zullen krijgen, er reeds materiaal getest zal worden enzovoort. Ik kijk er al naar uit!

Wat voorafging

Anderhalve maand geleden ging ik samen met mijn partner naar het inloophuis van de VLK (Vlaamse Liga tegen Kanker) te Gent, waar een info-avond doorging over Monte Perdido.
Aan de hand van prachtige diareportages en twee zeer enthousiaste getuigenissen van dames die het reeds hadden meegemaakt, kwamen we alles te weten over een vijfdaagse in de Belgische Ardennen (daarover later meer) en een tiendaagse in de Spaanse Pyreneeën.
Die worden beide georganiseerd door Outward Bound, een organisatie die outdooractiviteiten voor allerlei groepen doet en nu ook een aanbod voor kankerpatiënten heeft.


Het idee een berg te gaan beklimmen spreekt mij al aan sinds ik het boek "Eenzame hoogte" gelezen heb, waarin journaliste Katelijne Van Heukelom vertelt hoe ze met een internationaal gezelschap van kankerpatiënten de Aconcagua (hoogste berg van Amerika) beklom.
Maar daarnaast was er steeds een stemmetje in mij dat zei: Stel je niet aan, dat kan jij toch nooit...


Tot een paar dagen na die avond in Gent, toen ik mij in een overmoedige bui per mail voor beide projecten inschreef.

Eind november overleden op één week tijd twee vriendinnen van mij (44 en 47 jaar) aan kanker. Mijn motivatie om de Monte Perdido te gaan beklimmen werd hierdoor alleen maar groter, ik wil het ook voor hen doen!

Begin december volgde een intakegesprek met Sabine (coördinator van het ganse project) en Geert (één van de twee begeleiders die vanuit België meegaan). Ik had er een goed gevoel bij, maar durfde toch nog niet geloven dat ik geselecteerd zou worden om mogen mee te gaan.

Midden december volgde een uitgebreide medische screening bij een sportarts, en een inspanningstest op een loopband.
Vanaf dan werd het bang afwachten. Mijn lichamelijke conditie is namelijk niet zo best, vooral problemen aan knieën, rug, nek en kleinere longen deden mij twijfelen of ze mij wel geschikt zouden vinden om aan deze expeditie mee te doen.