Maandag 19 september : naar de dokter

Omdat ik nog steeds hoest, buikpijn heb en pijn aan mijn rechterenkel, ga ik maandag voor alle zekerheid toch maar naar mijn huisdokteres.

Die constateert dat de klieren in mijn keel en mijn luchtpijp nog steeds gezwollen zijn en dat mijn buik en darmen helemaal overhoop liggen.

Ik vergeet iets te zeggen over mijn enkel.

Ze zegt dat de antibiotica die ik in Spanje kreeg, geholpen heeft om de keel- en luchtpijpontsteking niet te verergeren, maar dat het nog niet helemaal genezen is en ik dus nóg een doos antibiotica moet nemen. :o((( Dat is de derde soort in 2 weken tijd.

Dinsdag heb ik de eerste keer diarree en ondanks een Imodium en een dieet van beschuiten, water en venkelthee is het donderdag helemaal van dat. Vreselijke diarree en niet uit te houden krampen.

Daarop naar mijn homeopaat gebeld die mij gelukkig iets kan adviseren dat ik bij de apotheker kan gaan halen. 2 dagen later begint het eindelijk te beteren.

Intussen heb ik vrijdag aan de kinesiste mijn enkel laten zien en voelen, en zij zegt dat ik een peesontsteking heb wegens overbelasting. Veel ijs op leggen, Voltarengel smeren en veeeeeeeeeel rusten.

Dat laatste had mijn huisdokteres ook al gezegd, want ik ben doodmoe.

Maar wat dat betreft (en ook de darm- en enkelproblemen) ben ik niet de enige.

Van verschillenden van onze groep hoor ik dezelfde klanken. Vooral de vermoeidheid geldt voor zowat iedereen.

Gelukkig heb ik de eerste week na MP nog niet veel op het programma staan. De hondenschool moet helaas nog maar even wachten, dus deze week moet ik enkel 2 keer op kinebezoek.

Verder had ik toen ik pas thuiskwam wel een heel vreemd gevoel. Het is toch even wennen, na 12 dagen in de vrije natuur geleefd te hebben, weer in de bewoonde wereld te zijn en in een huis met radio, tv en internet (107 nieuwe mails, pfffff…). Ik heb het eigenlijk niet gemist. 

DANK !!!

Woensdag 10 november 2010 gingen François en ik naar een info-avond over het ganse Monte Perdidoproject in het inloophuis te Gent. Niemand had toen kunnen vermoeden dat deze dag mijn leven zo zou veranderen.

Meer dan 10,5 maanden later aan bijna het einde (we hebben nog een terugkomweekend in oktober) van “onze” Monte Perdido, wil ik volgende mensen graag speciaal in de bloemetjes zetten en heel erg bedanken :

-          mijn lieve François, zonder wie mij dit nooit gelukt zou zijn : dank voor alle keren dat je mee gaan wandelen bent, voor het voorstellen van de extra training in Oostenrijk en voor alle aanmoedigingen en hulp gedurende al die maanden.

-          Ils, deelneemster van MP 2009, zonder wiens enthousiasme ik me nooit ingeschreven zou hebben.

-          Caroline, mijn kinesiste, voor het steeds in mij blijven geloven en mij elke week te blijven aanmoedigen.

-          Alle sponsors die dit project op financiële of andere wijze mee mogelijk gemaakt hebben.

-          Anne-Marie voor het helpen maken van mijn blog en het lenen van 2 valiezen, Bérangère voor het lenen van een slaapzak en slaapmat, Martine voor het lenen van een lakenzak.

-          Een vriendin die mij 100 euro gaf om 3 maanden naar de fitness te kunnen gaan, en 50 euro om een zonnepet en nog een paar andere dingen te kunnen kopen.

-          Alle volgers van mijn blog voor het maandenlange meeleven en meelezen.

-          Alle vriendinnen die ik al die maanden schromelijk verwaarloosd heb wegens geen tijd : bedankt voor het begrip en het geduld. Ik haal mijn schade wel weer in. ;o)

-          Chris, Frieda, Gitte, Heidi, Hilde, Ingrid, Joohan, Martine, Nicole, Robert en Sandra, omdat ze mij de kans gaven een ander mens te worden.

-          Geert en Ilse voor het in goede banen leiden van alles en als veilige chauffeurs.

-          Jos, Marc en Nicole voor het masseren van al onze pijnlijke plekken. Jos ook voor het fijne gezelschap op de top-dag.

-          Channe, Jac, Jo, Koen, Ria, Stef en Sven voor het dragen van al wat wij niet konden en voor alle andere ondersteuning. Channe ook voor de fijne babbel tijdens de wandeling, Jo ook voor het vervoeren van een deel van mijn bagage heen en terug.

-          Koen voor het veilig leiden van de vierdaagse.

-          Sabine voor het coördineren van het hele project en om gedurende al die maanden altijd voor iedereen ter beschikking te staan.

-          Elsy, Sofie en Yves voor al hun werk voor en achter de schermen.

-          Outward Bound voor de kans die ze mij gaven deze unieke ervaring mee te mogen maken.

-          Al degenen die ik hier nog vergeten ben : dank voor wat dan ook dat je gedaan hebt ! 

Ons Monte Perdidolied (op de toon van Una paloma blanca)

Als de zon schijnt op de bergen

En de nacht vlucht voor de dag

Onze buikjes volgegeten

Gaan we samen weer op pad

Of het regent of het hagelt

Of de storm raast om ons heen

In de sneeuw met onze benen

Stappen wij daar graag doorheen

Refrein

Oh mijne Monte Perdido

Gij zijt mijn lievelingsberg

Oh mijne Monte Perdido

Gij zijt mijn lievelingsberg

Gij zijt gij toch wel de schoonste van ’t spel

Als we boven aan gaan komen

Is ’t met ons als nooit voorheen

Wie had dat ooit durven dromen

Monte Perdido mijn nummer 1

Zonder onze kinesisten

Waren wij zo stijf en stram

Zij verwenden onze spieren

Wij konden er weer tegenaan

Refrein

Oh mijne Monte Perdido

Gij zijt mijn lievelingsberg

Oh mijne Monte Perdido

Gij zijt mijn lievelingsberg

Gij zijt gij toch wel de schoonste van ’t spel

En dan onze goede helpers

Altijd staan ze voor ons klaar

Ze doen alles met de glimlach

En geen pak is hen te zwaar

Zonder Geert en zonder Ilse

Geraakten wij niet meer vooruit

Voor al hun steun zijn wij zo dankbaar

Maar helaas is ’t liedje uit

Refrein

Oh mijne Monte Perdido

Gij zijt mijn lievelingsberg

Oh mijne Monte Perdido

Gij zijt mijn lievelingsberg

Gij zijt gij toch wel de schoonste van ’t spel

Gij zijt gij toch wel de schoonste van ’t spel 

Zondag 18 september : weer naar huis !

We hebben gisteren de taken zo goed verdeeld dat we eerder klaar zijn dan gepland.

Daarna is er eindelijk tijd voor een groepsfoto. Wel grappig dat we dat nu met de automatische ontspanner moeten doen. Maar alle vorige dagen was er gewoon geen tijd voor of waren we veel te moe.

Met dank aan Robert voor de foto

Om 10.30 u vertrekken we met onze handbagage voor een wandeling van 4,2 km langs de grindweg, tot daar waar onze buschauffeur ons komt ophalen. Zonder wandelstokken (die zijn al mee met Jo, konden niet in mijn valies) is het geen sinecure om met het handkoffertje afwisselend in mijn rechterhand en op één van mijn heupen de hobbelige weg af te leggen, maar toch lukt het me in bijna dezelfde tijd als de eerste 4 die vertrokken zijn. Van kanker naar kracht !

Een aantal van ons gaan met de chauffeur onze valiezen ophalen in Lamiana en komen daarna Martine, Nicole, Sandra en mezelf oppikken.

In Ainsa krijgen we een uur vrije tijd. Sommigen hebben nog de moed om het historische centrum te gaan bezoeken, maar naar het schijnt moet je daarvoor eerst onvoorstelbaar veel trappen op, en dus kies ik ervoor om samen met Chris, Gitte, Joohan en Robert ergens iets lekkers te gaan eten.

Daarna rijden we met de bus verder tot in Zaragoza, waar we opnieuw een uur vrij krijgen. We bezoeken de Pilar-kathedraal, ik heb nog nooit zo’n groot religieus gebouw gezien, echt immens.

Op het Pilarplein blijken ze heel lekkere ijsjes te verkopen. ;o)

Dan is het tijd om naar de luchthaven te rijden. Nadat we door de strenge check-in zijn geraakt en iets te eten hebben gekocht, stijgen we om 20 u op.

Om 22 u, weer een kwartier vroeger dan gepland, landen we in Charleroi.

Tot onze reuzegrote verbazing staat er een veel groter welkomstcomité dan we gedacht hadden op dit uur nog te mogen verwachten.

Heidi’s familie heeft zowaar een kleurrijk spandoek gemaakt, en ook Yves en Sabine zijn er.

Ieder van ons krijgt van hen een witte roos met de volgende tekst eraan :

Wandelaar, je sporen

zijn de weg, en zij alleen;

wandelaar, er is geen weg,

de weg ontstaat in het gaan.

Gaandeweg ontstaat de weg,

en als je omkijkt

zie je de baan

die nooit meer betreden zal worden.

Wandelaar, er is geen weg,

slechts een kielzog in de zee.

(Antonio Machado)

Voor het voltallige ontvangstcomité zingen we ons MP-lied, en daarna wordt het stilaan tijd om afscheid te nemen.

Martine rijdt mee met François en mij, dus na een tussenstop is het al middernacht voorbij als we bij ons thuis aankomen. Mijn 2 honden worden zowat knettergek als ze me weer zien, en ik ben ook reuzeblij dat ik hen, maar vooral ook François, weer kan knuffelen.

Ik ben zo moe dat ik eigenlijk tot morgen wil wachten om te vertellen, maar dat lukt toch niet echt, zodat het bijna 2 uur is eer ik doodop in mijn eigen bedje kruip.

Zaterdag 17 september : afscheid van Geert en Ilse

‘s Morgens maken we onze valiezen die met het vliegtuig mee zullen gaan. Geert, Ilse en Channe, die vandaag vertrekken, zullen ze met het OB-busje naar Lamiana brengen, waar wij ze morgen met onze buschauffeur zullen ophalen.

Ook alle bagage die ofwel door Outward Bound naar Leuven, ofwel door Jo naar Lochristi meegenomen zal worden, moet klaargezet worden. Zowel de bus als Jo’s auto zit propvol. Dank aan hen om ons te ontlasten !

Met dank aan Ingrid voor de foto

In de loop van de voormiddag krijgen we onze laatste opdracht : uit een heleboel mooie foto’s mogen we er één kiezen voor onszelf en één voor onze rechterbuur.

Daarna mogen we aan de groep uitleggen waarom we precies deze 2 foto’s kozen, en dan pas mogen we de achterkant lezen, waar een mooie spreuk opstaat.

Ik krijg van Heidi een bloem die nog maar gedeeltelijk open staat, met als tekst : ik concentreer me op wat ik wil en niet op wat ik niet wil.

Voor mezelf heb ik een opengebarsten ei gekozen. Ik maak hier de vergelijking met het water, maar dan in de omgekeerde volgorde : kracht (je hebt kracht nodig om uit het ei te komen), leven (nadat je uit het ei gekomen bent begin je pas echt te leven) en rust (het verlaten ei straalt rust uit).

Op de achterkant staat de tekst : met een kleine eerste stap kan ik een lange reis beginnen.

Voor Nicole heb ik de foto van een vlinder gekozen. Nicole, die net niet bovenop de Monte Perdido is geraakt, heeft zich de laatste dagen al zo dikwijls afgevraagd of ze toch niet nóg meer had moeten proberen. Maar voor mij is ze tijdens al deze dagen van een aarzelende rups in een prachtige vlinder veranderd en heeft ze dus het ganse proces afgelegd zoals dat voor haar op dit moment bedoeld was (remember wat iemand zei : iedereen zijn berg ligt ergens anders).

Op de achterkant van Nicoles foto staat de tekst : geluk hoef ik niet eerst te verdienen, ik heb er recht op.

Ook voor de anderen is het treffend hoe de spreuken, die je dus niet kon zien als je de foto’s koos, bijna op ieders lijf lijken te zijn geschreven.

’s Middags gaan we samen met Geert, Ilse en Channe lekker eten in Lamiana.

Daarna nemen we met een emotioneel ritueel afscheid van hen, en blijven we oorspronkelijk toch enigszins verweesd achter. Nu zijn we tot morgen op onszelf aangewezen.

We stellen eerst een taakverdeling op voor de rest van de dag en voor de opkuis van morgen.

De moedigsten gaan nog even in het koude rivierwater zwemmen. 

Vrijdag 16 september : canyoning en afscheid kinesisten en vrijwilligers

Vandaag is het zover. De canyoning staat op het programma.

Onze ganse groep met Geert en Ilse bij aanvang van de canyoning

Robert, Joohan en ik gaan niet mee en krijgen in de plaats een mooie wandeling aangeboden door Channe.

Op een bepaald moment krijgen we van haar de opdracht een uur samen te wandelen zonder te praten, waarbij we elkaar niet uit het oog mogen verliezen. In de praktijk blijkt elkaar begrijpen met gebarentaal niet zo eenvoudig.

Onderweg is er een plek waar we degenen die de canyoning doen kunnen zien. Als ze aankomen zijn ze allemaal weer een aantal blauwe plekken rijker. ;o)

Dan volgt er voor hen nog een uitdaging in de vorm van rappellen. In Lustin vond ik dit zelf reuzeleuk, maar op de natte rotsen lijkt het mij toch een stuk moeilijker.

’s Avonds hebben we onze kinesisten en de vrijwilligers, die morgen naar België terugkeren, uitgenodigd voor een etentje.

Na het aperitief tronen we hen mee naar een plek waar we met stenen een groot hart en de woorden “Dank u” gevormd hebben.

We zingen voor hen ook ons Monte Perdidolied, waar we vandaag 3 nieuwe strofen aan gebreid hebben : eentje voor de kinesisten, eentje voor de vrijwilligers en eentje voor Geert en Ilse.

We geven aan elk van hen ook een steen uit de rivier vlakbij en hebben op elke steen al onze namen geschreven.

Marc, Jos, Channe, Nicole, Ria en Jo

Na het eten ontstaat er spontaan een zangstonde. Nou ja, stonde, ik heb niet op mijn horloge gekeken, maar in mijn beleving lijkt het zeker 2 uren.

Alle jeugd-, scouts-, chiro- en jaren60-liedjes passeren de revue en we amuseren ons kostelijk.

Voor mij is dit het leukste moment van de 12 dagen, en ondanks het feit dat ik nog hees ben, zing ik de ganse tijd uit volle borst mee.

Donderdag 15 september : rustdag

Vandaag is het rustdag. Dat heeft iedereen wel nodig na zo’n zware inspanningen.

’s Namiddags hebben we bespreking onder de notenboom, maar eerst moet ieder apart zich een uur afzonderen. Het eerste halfuur mogen we alleen nadenken, het tweede halfuur mogen we ook iets opschrijven.

We krijgen een dubbele opdracht : we moeten ons een foto inbeelden die belangrijk is voor onszelf en een foto die te maken heeft met de anderen van de groep. Daarna delen we dit met iedereen. Het wordt weer heel emotioneel, maar zeer verrijkend.

Als foto voor mezelf kies ik dat wat ik op dit moment zie en hoor : ik zit hier aan het water en associeer dat met drie dingen.

Water geeft rust. Thuis heb ik een cd met niets anders dan het geluid van de zee op. Geen meeuwen, dolfijnen of wat dan ook, alleen de golven van het water. Als ik niet kan slapen, brengt dit geluid mij tot rust. Hier hoor ik datzelfde geluid (maar dan van een rivier) en ook dat brengt mij tot rust.

Water geeft leven. Ik voel hier op 2 manieren dat ik leef. Ten eerste letterlijk door alle spierpijnen. Ten tweede figuurlijk : leven is ook geboren worden, in dit geval herboren. Ik weet nu wat voor mij belangrijk is in mijn leven.

Water geeft en heeft ook kracht. Het MP-project heet niet voor niets van kanker naar kracht. Ik weet nu ook dat ik veel meer kan dan ik dacht.

Als foto die te maken heeft met de groep kies ik het moment waarop ik iedereen van de berg zag komen (zowel de eerste als de tweede groep). Hun enthousiasme was zo geweldig om mee te maken ! En op dezelfde foto staat ook Sandra die mij haar steen overhandigde, met alles wat daarbij kwam kijken. Een echt kippenvelmoment !

Zoals altijd bij dergelijke besprekingen, worden er weer mooie en speciale uitspraken gedaan, zoals :

-          Iedereen zijn berg ligt ergens anders.

-          Alle geluk zit binnen in jezelf.

-          Plus que hier, moins que demain. Ik zeg tegen mijn partner : ik zie je liever dan gisteren, maar minder graag dan morgen.

-          We hechten teveel belang aan de mening van andere mensen, omdat we onszelf te weinig graag zien.

-          Hindernissen kunnen het water niet tegenhouden, maar brengen het weer in beweging.

-          Als kind leren we grenzen verleggen, als volwassene leren we weer grenzen trekken.

-          Als je je minpunten probeert te verbergen, ben je jezelf niet.

-          Als ik bijna aan de top was, was dat afzien en geluk tegelijk. Het was voor mij vergelijkbaar met wat ik voelde bij de geboorte van mijn kinderen.

-          Het doel van mijn leven is een grote nul zijn, omdat dat tussen -1 en +1 is.

Heidi heeft bovendien voor ieder van ons een woord of spreuk bedacht. Voor mij is dat “Van kanker naar kracht”.

’s Avonds gaan we in Lamiana de speciale neopreenpakken passen voor de canyoning van morgen. Aangezien ik nog steeds hoest, besluit ik om het ijskoude water aan de anderen te laten.

Het passen van de pakken is geen sinecure. Ze zijn (letterlijk) heel erg spannend en iedereen heeft hulp nodig om erin, maar ook om er weer uit te raken. Hilariteit alom !

Woensdag 14 september : terug naar Miraval

Na het ontbijt nemen we afscheid van Koen, Sven en Stef. Zij hebben 3 dagen de zware dingen voor ons gedragen en zullen dat ook vandaag nog doen, maar we zullen hen vanavond niet meer zien. Vooral voor mij hebben ze een heleboel gedragen, waarvoor ik hen ontzettend dankbaar ben. Meer gewicht in mijn rugzak dan ik nu had zou voor mij zeker niet haalbaar geweest zijn.

Koen, Sven en Stef, van harte bedankt!

Wij met Ilse, Geert en Koen 

Om 9 u vertrekken we voor een ganse dag dalen. In vergelijking met de eerste 2 dagen is dit een makkie, het eerste stuk lijkt een beetje op de wandelingen die ik met François in Oostenrijk gedaan heb.

Het tweede stuk is nog makkelijker, alleen is zoveel uren constant blijven dalen enorm belastend voor mijn knieën en heupen. Maar – en ik val hier in herhaling – dankzij de kinesisten wordt alles weer beter.

’s Avonds genieten we eerst van Chris’ heerlijke pasta en nemen we afscheid van (de andere) Koen, die ons 4 dagen veilig begeleid heeft.

Om 22.30 u hebben er enkelen nog genoeg energie om een spelletje te spelen, maar ik ben stikopkapot en besluit in mijn bedje te kruipen. 

Dinsdag 13 september : de kers op de taart, maar niet voor mij

Zoals gevreesd, is het voor mij echt onmogelijk mee naar de top te gaan. Kan zelfs niet uit mijn bed, ben zo draaiierig als wat.

Ons 12-koppig groepje is dus gekortwiekt tot 10 om naar de Monte Perdido te vertrekken.

Ik lig tot 11.40 u in bed en word wakker door de poetsvrouw die de kamer komt kuisen. Het is een heel lief meisje, ze spreekt redelijk vlot Engels en vertelt dat ze 3 maanden per jaar in de refugio Góriz woont, en 9 maanden in een andere refugio. Haar vriend blijkt de kok te zijn, die dus het ganse jaar met haar samen is. Het zou denk ik wel heel moeilijk zijn dit werk te doen met een partner die elders verblijft, immers vanaf de refugio kan je enkel te voet weg of met een helikopter. Kilometers in de omtrek is er niets dan wilde natuur.

Beneden heb ik eerst een babbel met Jos, één van onze vrijwilligers. Hij verzekert mij dat hij in elk geval in de refugio gebleven zou zijn, ook als ik wel mee vertrokken was, want hij is zelf ook moe. Dit wordt me die avond door verschillende mensen bevestigd, gelukkig maar, want anders zou ik me wel schuldig gevoeld hebben dat hij door mij de top niet zou kunnen halen. Nu ben ik toch blij dat ik hier niet alleen moet blijven.

’s Middags eet ik het ontbijt van die dag, 2 broodjes met wat jam. Daarna ga ik weer een beetje rusten terwijl Jos een wandeling gaat maken. Nadien doe ook ik een piepklein wandelingetje tot aan de rivier.

Daarna is het samen met Jos wachten tot iedereen terugkomt. Met mijn wandelstokken, een hemd van Jos en een (stinkende) t-shirt van mij maken we 2 vlaggen om mee te zwaaien van als we onze 10 dapperen in de verte zullen zien aankomen.

Jos en Channe wuivend naar de 2e groep

Om 18 u zien we de eersten in de verte : Martine, Nicole en Frieda. Ze zijn doodop. Ze zijn tot ongeveer 3200 m geraakt, een ongelooflijke prachtprestatie.

Een uurtje later komen degenen die de top haalden: Heidi, Sandra, Ingrid, Chris, Hilde, Robert en Joohan. Een ongelooflijk dikke proficiat aan alle 7 !!! Dit is een ervaring die ze nooit meer zullen vergeten !

Onze 7 helden op de top, samen met Geert en Koen - met dank aan Stef voor de foto

Van als ze binnen gehoorsafstand zijn, zingen we uit volle borst (nou ja, bij mij is dat iets minder ;o)) ons zelfgemaakte Monte Perdidolied. De aanwezige Spanjaarden herkennen meteen de melodie van Una paloma blanca en klappen enthousiast mee.

Na het avondmaal bezorgt Robert hen de Spaanse versie van ons lied, waarop ook zij het meermaals uit volle borst zingen. Het geeft ons een heel fijn en warm gevoel dat ook de anderen die de Monte Perdido beklommen hebben, ons enthousiasme kunnen delen door “ons” lied te zingen !

Sandra heeft voor mij van op de top een steen meegebracht, waarop ze zelf iets prachtigs geschreven heeft. Ze heeft deze steen de ganse weg naar beneden op haar hart gedragen, en ik ben er haar enorm dankbaar voor. Het is één van de prachtigste geschenken die ik al ooit in mijn leven kreeg. DANK JE WEL, Sandra !!!

Gelukkig zijn er ook nu weer de kinesisten om alle stramme spieren los te maken. Ik hoop echt dat zij beseffen wat een ongelooflijk groot godsgeschenk uit de hemel ze zijn ! Ik weet echt niet hoe we deze 10-daagse zonder hen geklaard zouden hebben ! Via deze weg nogmaals 1000 maal dank aan Mark, Nicole en Jos !

Uiteraard vind ik het spijtig dat ik niet mee naar de top ben kunnen gaan, maar ook niet meer dan dat. Ik vind het niet erg, ben ook totaal niet jaloers op degenen die wel konden vertrekken en al dan niet de top haalden.

Toen de journalist van Leven mij voor ons vertrek vroeg : “Wanneer is Monte Perdido voor jou geslaagd?”, heb ik geantwoord : “Monte Perdido is nu al geslaagd voor mij door alles wat ik meegemaakt heb in Lustin”. En daar blijf ik nog steeds bij. Ik voel mij dus zeker niet mislukt, integendeel. Vind dat ik ook hier mijn fysieke grenzen al fenomenaal verlegd heb. Hopelijk denken de 11 anderen er voor zichzelf ook zo over.

Maandag 12 september : 2e dag van de 4-daagse

Gitte heeft gisteren een prachtprestatie geleverd, haar eigen top bereikt, en er wordt beslist dat zij zich de volgende 3 dagen lekker in de watten mag laten leggen door de vrijwilligers.

Zelf heb ik inmiddels gigantisch keelpijn en lichte koorts. Ik vind het medisch totaal niet verantwoord om nog verder te gaan, maar moet van Ilse toch mee.

Het is een loodzware wandeling, nog moeilijker dan gisteren. Wel weer prachtige natuur van begin tot eind, maar ik kan er niet van genieten omdat ik me zo beroerd voel. We wandelen o.a. door de Cañón de Añisclo. De ganse dag is het zeer steil en we zien voor het eerst edelweissjes en ook marmotten.

Om 17.45 u bereiken we de refugio van Góriz (op 2160 m hoogte), een bemande refugio waar we 2 nachten zullen slapen.

In vergelijking met de onbemande van gisteren is dit een 3-sterrenhotel. Enkel de douches en de Franse wc’s zien er allesbehalve proper uit.

Na 2 dagen kunnen we eindelijk onze bergschoenen eens uittrekken, in de refugio zijn er nl. voor iedereen clogs ter beschikking.

We slapen in stapelbedden van 3 hoog en wat dat betreft heb ik voor één keer geluk, want ik trek een nummer dat beneden ligt.

Bij aankomst wil ik eigenlijk het liefst van al onmiddellijk in bed gaan liggen, want mijn keelpijn is in de loop van de dag nog erg toegenomen, en ik heb ook verschrikkelijk pijn aan mijn luchtpijp, een zware hoest en hoge koorts.

Gelukkig is er een dokter in de zaal – beter gezegd onder onze 12 deelnemers, die bovendien ook nog antibiotica en hoestsiroop blijkt bij te hebben. DANK JE WEL, Robert, ik weet niet wat ik daar zonder jou gedaan zou hebben!!!

Net als gisteren komen ook de kinesisten ter plekke om onze pijnlijke spieren te masseren. Ze zijn een geschenk uit de hemel !

Dan hebben we nog een half uurtje bespreking buiten, over de dag van morgen. Dan wordt er nl. naar de top van de Monte Perdido geklommen en weer terug gedaald tot aan de refugio, voor velen onder ons toch het belangrijkste doel van dit ganse project.

Ik voel echter heel goed dat de kans uiterst miniem zal zijn dat ik morgen mee zal kunnen, maar heb op dit moment teveel koorts om er mij echt iets van aan te trekken.

De anderen krijgen een 4-gangenmenu aangeboden, maar ik eet alleen nog wat soep en kruip dan mijn bedje in.

Zondag 11 september : vertrek 4-daagse

Een uur later (om 9 u) dan voorzien vertrekken we met Koen (onze gids voor 4 dagen) vanuit Miraval (op ongeveer 800 m hoogte) op weg naar San Vicenda (op 1720 m hoogte). Volgens Geert en Ilse is de “wandeling” van vandaag haalbaar voor iedereen.

Koen, onze gids

Het eerste deel gaat door een bos en, zoals de meesten onder jullie weten, laat mij in een bos wandelen en ik ben de gelukkigste mens ter wereld.

Nadien komen we aan het nationaal park “Ordesa y Monte Perdido”, waar we 4 dagen zullen doorwandelen. Het park is nl. 15.608 hectare groot!

Met dank aan Heidi voor de foto

Rond 13.30 u kunnen we eten en zowaar een uurtje rusten.

Daarna wordt het moeilijker en moeilijker : steeds stijgen, dikwijls op schuine hellingen. De wandeling is uiteindelijk veel zwaarder dan ik had verwacht (maar wel heel mooi), en duurt in totaal zeker 9 uur i.p.v. 6 à 7 uur zoals gezegd was. Onderweg zien we koeien, lammergieren, paarden en schapen.

Tegen 19 u komen we aan de onbemande refugio waar we de nacht zullen doorbrengen. Het is de bedoeling dat er 6 mensen in de refugio slapen, en de anderen in tenten.

In mijn ogen kan je de refugio beter een stal noemen. Ik word er misselijk van de geur, en het is er allesbehalve proper. Er is enkel een soort betonnen vloer en 2 betonnen verhogingen waar je op kan slapen. Geen vensters.

Tevoren had ik gezegd dat ik niet in een tent wilde slapen omwille van mijn rug, maar als ik dit hier zie en ruik, verander ik toch van idee. Maar dat doet bijna iedereen : bijna niemand wil hier binnen slapen.

Na een stevige discussie ga ik uiteindelijk toch binnen slapen, in het gezelschap van Joohan en Robert (’t is eens iets anders, met twee mannen slapen hahaha), en slapen alle anderen in een tent buiten. Het is wel oppassen geblazen waar je de tenten neerzet, of waar je ’s nachts gaat plassen, want overal ligt koeiemest.

Mijn keelpijn is weer fors toegenomen.