Hoezo spierpijn???

Afgelopen donderdag 18,8 km gefietst. Het was de eerste keer dit jaar, en het was eigenlijk al 3 jaar geleden dat ik nog echt gefietst had, buiten een paar kleine ritjes vorig jaar.

Tot nu toe fietste ik nooit meer dan 10 km aan één stuk, en meestal ook nooit meer dan 30 km op een dag.

Dus nu vreesde ik er wel een beetje voor, omdat het al zolang geleden was.

Maar tot mijn eigen grote verbazing ging het heel goed, en heb ik zelfs de hele 18,8 km aan één stuk gefietst!

Dat gaf mij wel moed, dat bewijst volgens mij toch dat door al dat wandelen mijn conditie al een behoorlijk stuk verbeterd is. Dus ikke blij!

Maar dat heeft niet lang geduurd. :o(((

Gisteren 14,5 km gaan wandelen. Was een wandeling (van een wandelclub) met 2 rustpauzes.

Eerst 4,1 km, daarna 6,7 km en tot slot nog 3,7 km.

Na het eerste stukje een klein kwartiertje gerust en gezwind weer verder.

De 6,7 km ging ook nog, maar aan het eind was ik toch blij dat ik weer – dit keer een 20-tal minuten – kon rusten.

Bij de laatste paar honderd meter van de 3,7 km was ik echt kapot, en weer heel blij dat ik François een arm kon geven.

Ik moet er wel bij vertellen dat ik ten eerste mijn hartslagmeter vergeten was, en dat ik wel vrij zeker ben dat ik regelmatig behoorlijk boven mijn toegelaten hartslag zat.

Ten tweede was het in toch ook wel redelijk heuvelachtig gebied (streek van Roosdaal, Pajottenland dus) en had ik mijn wandelstokken niet mee (niet gedacht dat het daar zoveel bergop zou zijn).

Ten derde heb ik de hele afstand met rugzak (rugzak + inhoud tesamen 3 kg) gewandeld, maar daar had ik eigenlijk geen last van.

Maar toen we ’s avonds thuiskwamen, had ik verschrikkelijk pijn aan het plat van mijn voeten, én mega spierpijn aan mijn benen.

Vandaag (zo goed als) geen pijn meer aan mijn voeten, maar wel nog redelijk veel aan mijn beenspieren.

Dus volledige rustdag genomen, kon ook niet anders.

Bijgevolg toch weer in paniek: ga ik het wel halen???

Hoe kan 3,5 km (het verschil tussen 11 km wat ik al een paar keer gedaan heb, en de 14,5 km van nu) zo’n groot verschil maken?

Want aan het eind van de 11 km was ik wel moe, maar had ik toch niet zo’n spierpijn als nu.

En vooral: hoe moet ik dan opbouwen naar 20, 25 en 30 km? En dan nog de hele tijd bergop en met een rugzak met 7 kg erin?

Of ligt het enkel aan het feit dat ik te snel bergop gegaan ben, en mijn wandelstokken niet meehad?

Ik weet het niet, maar als iemand tips heeft, hoor ik het graag, want ik wil er ECHT WEL geraken!!!

Wandeling en vergadering bij Chris

Gisteren waren we uitgenodigd bij Chris thuis. Begin juli organiseert zij als sponsoringsactiviteit een wandel- en fietshappening rond de Rauwse Meren in Mol, en het was haar bedoeling gisteren met de ganse groep één van deze wandelingen te doen, aangezien wij de dag zelf gaan helpen en bijgevolg niet kunnen wandelen.

We werden door Chris en haar man Jef ongelooflijk hartelijk onthaald, en na een koffie (of iets anders) vertrokken we met 3 auto’s naar het begin van de wandeling.

Helaas kon Chris zelf maar een heel klein stukje meewandelen, want bij het inlopen van nieuwe schoenen heeft ze een ontsteking aan haar voet opgelopen. Heel erg jammer, Chris, we wensen je spoedig beterschap!

Oorspronkelijke bedoeling was 12 km te wandelen, maar om diverse redenen zou het 10 km worden, met – op mijn verzoek – een korte rustpauze halfweg.

Heel leuk was dat we voor het eerst voltallig waren, en dat we kennis konden maken met Sandra. Dat viel reuze mee, voor éen iemand zelfs té goed, maar daarover seffens meer. ;o)

Na een wandeling door de bossen en langs het prachtige meer,

waarbij Frieda ons regelmatig attent maakte op mooie dingen die we anders door ons getater niet gezien zouden hebben – bedankt Frieda! – kwamen we bij onze rustplaats aan, waar Chris met de auto naartoe gekomen was.

Iedereen kwam druppelsgewijs toe, maar na enkele ogenblikken bleek dat Robert en Sandra, die onder hun tweetjes al een tijdje als laatsten liepen, nergens meer te bespeuren waren. Chris had hen nog zien lopen toen ze de auto parkeerde, maar nu waren ze nergens meer te zien.

Na enkele minuten gewacht te hebben, besloot Johan Robert op zijn gsm te bellen. Maar ... de echtgenote van Robert nam op. Bleek dat Robert een verkeerd nummer aan Johan gegeven had.

Dus moest Johan aan Roberts echtgenote gaan uitleggen dat we Robert eigenlijk kwijt waren, nee nee, er scheelde niets ernstigs, hij was wel met een spiksplinternieuw jong en mooi mokske op stap, maar verder alles goed jaja ... Hahaha, hilariteit alom!

Via Roberts echtgenote kregen we dan zijn juiste gsm-nummer – want dat had natuurlijk niemand van ons bij – en bleek hij al een heeeeel eind verder gewandeld te zijn, ze hadden niet gezien dat we daar afgeslagen waren.

Enfin, uiteindelijk zijn we toch allemaal weer bij Chris thuisgeraakt, hebben daar onze broodjes opgegeten – Chris had ook nog eens voor soep gezorgd, en Martine voor rijstpap en cake - en nadien weer heel ernstig vergaderd.

Heidi nam opnieuw de taak van secretaresse op zich, dit keer zonder laptop, dus ik wil haar via deze weg al bedanken voor het vele werk dat ze zal hebben om weeral een verslag te schrijven.

Heidi, volgende keer laat je het maar eens aan iemand anders over hé, er zijn kandidaten genoeg!

Tussen het eten en de vergadering zouden we onze definitieve groepsfoto nemen. Jef was 's namiddags weg en de buren bleken niet thuis, dus heeft Chris haar dochter gebeld, die zo lief was meteen te komen.

Maar: toen bleek dat Robert zijn MP-t-shirt vergeten was. Dus is Ingrid, die onder haar t-shirt een groen topje aanhad, zo lief geweest haar t-shirt aan Robert te lenen, zodat we toch allemaal op de foto konden. Maar Ingrid, ik denk dat we toch best nog een nieuwe foto maken, waarop ook jij in “vol ornaat” staat!

Na een weeral lange vergadering namen we afscheid en keerden naar huis terug. Tenminste, dat was toch de bedoeling. Bij Geel hebben we zeker een half uur in de file gestaan, zodat Martine en ik onderweg nog even gestopt zijn om een lekker frietje te eten.

Binnen 2 weken komen we alweer samen, dit keer in Sint-Joris-Weert. Dan gaan we een wandeling maken onder begeleiding van Geert en Ilse, en zullen we ook reeds met enkele van de vrijwilligers die in september meegaan, kennis kunnen maken. Weer iets om naar uit te kijken!

Wandelen, wandelen en … ook een beetje afzien

2 weken geleden had ik even een dipje. Het wandelen wilde niet meer zo goed lukken, 1 dag niet gewandeld werden er 2 en 3, en ik besefte wel dat het zo niet verder kon. Maar vond het ook moeilijk mezelf op te peppen.

Als bij wonder kwam er net op dat moment een mailtje van Nicole, die vertelde dat het trainen bij haar die week niet echt lukte en dat ze precies niet in gang geraakte.

OEF... ik was dus niet alleen!

Daarna volgde ook Gitte met te zeggen dat het bij haar die week ook niet echt lukte – pfff, wat een opluchting. Nou ja, je wil natuurlijk dat het bij iedereen wél lukt, maar je bent tegelijkertijd toch blij dat je niet de enige bent bij wie het eens even wat minder gaat.

Maar dankzij een fantastische mail van Johan, een oppepper voor iedereen om u tegen te zeggen, allemaal dingen die we zelf wel weten maar waarbij het toch fijn is dat iemand ons die even in herinnering brengt, ben ik weer in gang geschoten.

Bij deze nogmaals bedankt, Johan!

Vorige week zondag 11 km gewandeld (in 2 stukken met een half uur pauze tussen). Was de laatste km wel heel blij dat ik François een arm kon geven, want ik was kapot.

Dinsdag dan met Martine naar mijn geliefde Hechtel, waar de wandelclub waarvan ik lid ben een wandeling organiseerde.

Samen met haar 10 km gedaan (ook in 2 stukken), dat ging redelijk goed. Bijna de ganse wandeling in het bos, wat is Hechtel toch prachtig!
 

Onderweg een klein “Lustinke” gedaan hahaha. Toevallig was er op het parcours een touwenbrugje, was natuurlijk niet de bedoeling dat we daarover zouden gaan, maar wat ik vroeger absoluut niet gedurfd zou hebben, daar kon ik nu niet aan weerstaan hahaha.

Gisteren weer 11 km gewandeld in Ronse (Vlaamse Ardennen), dus wel wat licht bergop en bergaf.

Vannacht immens slecht geslapen wegens gigantische kniepijn. Neem al een tijdje geen voedingssupplement meer tegen de spier- en gewrichtspijnen die door Femara (hormoontherapie die ik nog steeds moet volgen) veroorzaakt worden. Hoop altijd dat het zal beteren... niet dus. :o(((

Ga morgen bij de apotheker een – volgens de advertentie – “revolutionair paardenmiddel voor de gewrichten” halen. Er zit glucosamine, chondroïtine en MSM in, dus zou het goed moeten zijn. Ben eens benieuwd. Hou mijn hart al vast voor de prijs, maar op deze manier kan ik ook niet verder.

Om op het wandelen terug te komen, vanmiddag dan maar een Dafalganneke tegen de kniepijn genomen, en 10,5 km gaan wandelen in Herne. Daar is het ook glooiend, dus goed om bergop en bergaf te oefenen. Heb wel op mijn tanden moeten bijten om tot aan het einde te geraken, maar ben nu toch blij dat ik het gedaan heb. We moeten hoe dan ook onze grenzen verleggen, en zonder afzien zal dat niet lukken.

Tegen eind deze maand zou ik toch willen proberen 15 km of 3 uur wandelen te halen. Desnoods in 3 stukken, met 2 rustpauzes. Want anders zie ik mij niet klaar geraken om tegen september 7 uur bergop met rugzak te wandelen. Wandel trouwens momenteel alweer een hele tijd zonder rugzak. Vind dat je niet én tijd én gewicht in één keer kan bijwinnen.

Ga morgen wel proberen met rugzak naar de kine te gaan, maar dat is maar een half uurtje heen en nadien een half uurtje terug.

En zo probeert ieder van ons naar eigen vermogen te doen wat hij/zij kan om elke maand een stapje dichter bij de Monte Perdido te komen, een prachtige berg in zowel de letterlijke als de figuurlijke betekenis. Op hoop van zegen dat we hem zullen kunnen overwinnen!

Even tellen

Toen ons Monte Perdidoproject begon, waren we aanvankelijk met 12 kandidaten.

Door het feit dat Hilde V tijdens het kennismakingsweekend niet meekon, en Heidi (13^e en reservekandidaat) daardoor wél meekon, bleef ons aantal op 12.

Maar... na het weekend liet Anita weten dat zij het helaas en met veel pijn in het hart toch niet zag zitten om momenteel het project verder te zetten.

Dus waren we nog met 11.

Daarop besliste Outward Bound Hilde V opnieuw te contacteren en haar alsnog een kans te geven mee te gaan. Zij zei oorspronkelijk vol enthousiasme ja, maar realiseerde zich een maand later dat ze toch te weinig tijd had om samen met ons alle voorbereidende activiteiten zoals sponsoring e.d. mee te doen. Dus... nog steeds met 11.

Inmiddels had zich echter een 14^e (reserve)kandidaat gemeld, nl. Sandra. Na de definitieve afmelding van Hilde V werd zij door Outward Bound gecontacteerd, vroeg enkele dagen bedenktijd, en besliste dan, ondanks haar laaiend enthousiasme eveneens met pijn in het hart dat ook zij niet genoeg tijd zou kunnen vrijmaken om aan alle sponsorings- en andere activiteiten mee te werken. Dus... nog steeds met 11.

MAAR: 3 dagen later kregen we een mailtje van Sabine die schreef dat Sandra, sinds haar beslissing 3 dagen eerder, het Monte Perdido project niet meer kon loslaten en ermee opstaat en ermee gaat slapen. - hahaha, dat herken ik maar al te goed! ;o)))

Ze wenste dan ook vurig op haar beslissing terug te komen, en na een uitvoerig gesprek en duidelijke afspraken met Outward Bound werd beslist dat zij nu toch mee mag. Dus... uiteindelijk zijn we dan toch met 12, en het is nu wel de bedoeling dat hier niets meer aan verandert. Binnenkort hopelijk EINDELIJK de definitieve groepsfoto!

Om een lang verhaal kort te maken: onze Monte Perdidoploeg 2011 bestaat dus uit: Chris, Gitte, Frieda, Heidi, Hilde, Ingrid, Johan, Marie-Rose, Martine, Nicole, Robert en Sandra, ofte 5 mensen uit Antwerpen, 3 uit Oost-Vlaanderen, 3 uit Vlaams-Brabant en 1 uit Limburg. Maar Nicoleke, je hoeft je niet alleen te voelen hoor, want zoals je weet ben ik ook een halve Limburgse, en in mijn hart een hele, dus eigenlijk zijn we met twee hé. ;o)))

Brainstormen

Vorige week woensdag kwamen we met 9 mensen van onze groep samen in Leuven om te brainstormen, o.a. over onze sponsoring. We hadden afgesproken om 12 u, iedereen bracht zijn eigen lunch mee. Sabine had 2 overheerlijke taarten gebakken, en Hilde een lekkere cake, want... we hadden een jarige in ons midden die dag. Nogmaals van harte gefeliciteerd, Chris!

Zoals het goede werkers betaamt, zijn we – gedisciplineerd als we zijn ;o))) - om 13 u beginnen vergaderen, en dat heeft liefst tot 17 u geduurd! Het was dan ook een heel constructieve bijeenkomst.
Eerst kregen we van Heidi uitleg over alle vervoersmogelijkheden die zij voor ons uitgeplozen had. Petje af voor haar opzoekwerk!

Daarna kwamen Sabine en Sofie er even bijzitten voor alle vragen die we nog hadden i.v.m. sponsoring en andere zaken.

Toen waren we weer onder ons en werden één voor één alle sponsoringsinitiatieven die er momenteel reeds op touw staan, gedetailleerd onder de loep genomen en uitgelegd door de persoon die respectievelijk elke activiteit zal organiseren. Ook werd reeds opgeschreven wie wanneer kan komen helpen.

Binnenkort meer hierover!

Tot slot keken we nog welke bedrijven gecontacteerd kunnen worden voor sponsoring en wie dat op zich zal nemen.

De ganse vergadering verliep vlekkeloos, en dit vooral door de puike voorbereiding én het in goede banen leiden door Hilde en Robert. Bedankt allebei!

Bovendien beschikt onze groep vanaf nu over een privé-secretaresse (mét laptop!), die vakkundig gedurende de ganse bijeenkomst nota’s nam en ons daarvan het verslag zal bezorgen. Bedankt Heidi!

Op 20 maart komen we weer samen, ditmaal bij Chris. We gaan dan eerst de wandeling maken die zij in juli als sponsoringsactiviteit zal aanbieden (dan tesamen met een fietstocht). Nadien eten we onze boterhammekes op en gaan we weer lekker vergaderen – tegen dan zullen we weer meer info hebben over allerlei sponsoring.

Deze fantastische dag kreeg voor Martine en mij helaas een wrang staartje in de vorm van een parkeerboete. We hadden ons op een gratis parking gezet – dachten we toch. Nadien bleek dat je voor een deel van de parking blijkbaar een toelating moet hebben, maar de borden om dat aan te duiden staan zo hoog dat we ze helaas niet gezien hadden. Dus nu maar hopen dat de boete aan de lage kant zal zijn...