Fit in 12 weken

Sinds vorige week neem ik deel aan “Fit in 12 weken”.

Dat is een programma dat uitgaat van de provincie, en waarvoor je in verscheidene gemeenten, waaronder de onze, kon deelnemen. Bedoeling is mensen die niet of zo goed als niet bewegen of sporten, fitter te krijgen.

Je moest eerst een inspanningstest op een fiets doen. Daaruit wordt dan je fitheidsniveau gemeten.

Zoals ik verwacht/gevreesd had, valt dat bij mij niet te meten, omdat ik wegens mijn knieën niet goed bergop kan fietsen.

Bedoeling was namelijk dat je bleef fietsen tot je uitgeput was. Ik ben na 20 minuten, waarbij de belasting uiteraard continu opgedreven werd, moeten stoppen, maar ik was nog helemaal niet uitgeput.

Omdat ze het bij mij niet kunnen meten, zit ik in niveau 1 (er zijn 7 niveau’s, 4 en 5 zijn de beste, boven de 5 heb je al kans op kwetsuren).

Na de test kreeg je een heleboel uitleg, zowel mondeling als op papier, en werd voor iedereen persoonlijk bepaald hoeveel je hartslag mag bedragen tijdens een inspanning.

’t Is te zeggen, PER SPORT krijg je een minimum en maximum hartslag. Binnen die hartslag (die dus verschillend is naargelang je wandelt, loopt, fietst, zwemt, roeit enz.) moet je 3x/week minimum 20 minuten aan een stuk trainen. Per 10 minuten dat je traint, krijg je een bepaald aantal punten (ook weer verschillend per sport), en per week moet je een bepaald aantal punten bijeensprokkelen.
Als je dat exact volgt, zou je binnen 12 weken (dan volgt er namelijk een nieuwe inspanningstest) 1 niveau hoger moeten zitten.

In mijn geval zal dat waarschijnlijk geen verschil maken, ik zal vermoedelijk op hetzelfde punt moeten stoppen en dus nog steeds in niveau 1 zitten.

En bovendien is slechts 3x/week gedurende 20 minuten wandelen, fietsen of wat dan ook uiteraard veel te weinig om klaar te raken tegen september.

MAAR: ik heb nu wel een heel duidelijk schema wat hartslag betreft. Want als je binnen hun aangegeven grenzen traint, verbeter je je uithoudingsvermogen. Dit schema werkt dus niet op kracht of snelheid, enkel op uithoudingsvermogen. En laat dat nu net zijn wat wij vooral moeten trainen!

Ze hebben ook duidelijk uitgelegd waarom het zo belangrijk is dat je telkens binnen de aangegeven hartslag blijft: als je hartslag lager is, beweeg je wel, maar gaat je uithoudingsvermogen niet verbeteren. Als je hartslag hoger is, kom je in de anaërobe zone, dat wil zeggen dat je meer zuurstof vraagt dan je krijgt, je dus verzuring krijgt en kans op kwetsuren.

Inmiddels heb ik al 4 dagen getraind (vandaag de 5^e) en heb tot nu toe al 37 punten in de eerste week (moest er maar 11 hebben). En ik merk dat het wandelen veel beter gaat als ik binnen de opgegeven hartslag blijf.

Merk nu ook dat als ik bergop ga of als ik met een rugzak stap, mijn hartslag onmiddellijk hoger wordt en ik erg moet oppassen dat ik niet boven de maximum hartslag ga. Maar als ik binnen de opgegeven hartslag blijf, ben ik veel minder moe en bezweet.
En als ik bergaf ga, moet ik ten opzichte van 5 dagen geleden al sneller stappen om niet onder mijn minimum hartslag te zitten.

Dat bewijst dat mijn uithoudingsvermogen verbetert!

En omdat je nu elke week je punten online moet invoeren, heb je toch ook ergens een stok achter de deur om regelmatig te trainen, en kan je niet zo gemakkelijk een excuus uitvinden om dat die of die dag niet te doen.

Dus mijn geloof dat ik het zal halen (bovenop de Monte Perdido geraken) is hiermee toch een heeeeel klein beetje gestegen!

Kennismakingsweekend

Zoals afgesproken vertrokken we afgelopen zaterdag met ons drieën, nl. Martine (onze goede chauffeur), Heidi en ik naar Lustin. We kwamen als eersten aan, al spoedig gevolgd door de anderen. Raden wie er in elke auto zat en heel leuk om mekaar eindelijk in levende lijve te zien.

Nadat iedereen gekozen had met wie en op welke kamer we wilden slapen, volgde een rondje kennismaken.

Hilde V moet helaas wegens familiale omstandigheden haar kandidatuur intrekken.

Maar daardoor kan Heidi definitief mee, waar zij en ook wij allemaal uiteraard reuzeblij mee zijn!

Na het middageten (boterhammen met keuze aan beleg voor een heel leger) en de gezamenlijke afwas, brachten Geert en Ilse ons met het Outward Bound busje naar een plek in het groen, van waaruit we zelf met kaart en kompas de weg naar Lustin moesten zien terug te vinden.

Dat was echter buiten een boze eigenaar gerekend (we waren wel langs/tussen zijn velden aan het wandelen), zodat we weer naar het busje moesten en uiteindelijk een andere, maar ook zeer mooie wandeling terug naar Lustin gemaakt hebben.

Daarna volgden de voorbereidingen voor het avondeten, waarbij de groep voor spaghetti met een massa groenten koos en onze beide koks van dienst, Chris en Johan, zowel vegetarische als niet-veggie saus maakten. Het smaakte overheerlijk, net als de door Ilse zelfgemaakte guacamole.

Tot slot van de avond kregen we wat uitleg over welk materiaal we voor de tiendaagse nodig hebben, en sloten Nicole en Frieda af met een zangstonde.

Zondagmorgen brachten Sabine en Sofie vanuit Leuven heerlijke koffiekoeken en broodjes mee, zodat iedereen meteen in een opperbeste stemming was.

Nadien volgde uitleg over hoe we de sponsoring moeten aanpakken en kregen we allemaal een prachtige Monte Perdido t-shirt en een drinkbus, sleutelhanger en balpen. Aan elk zakje hing ook een veer, symbool voor onze veerkracht.

Voor het middageten volgden dan een drietal leuke teambuildingsopdrachten, waarbij ons groepje heel wat moeite had om IN de knoop te geraken. ;o)))

Na de middag volgden er dan nog een hele leuke en een aartsmoeilijke uitdaging.

Bij de eerste was het de bedoeling iedereen door een autoband te hijsen, waarbij je liefst de band niet mocht raken. Dat is slechts één iemand gelukt, proficiat Chris!

Daarna volgde iets waarvan sommigen (waaronder ikzelf met mijn gigantische hoogtevrees) nooit gedacht hadden dat we dat zouden durven.

We moesten namelijk, beveiligd met helm en harnas, aan een 6 m hoge paal naar boven klimmen en vervolgens proberen om daar bovenaan met zijn vieren op een minuscuul klein plankje te gaan staan. Met minuscuul klein bedoel ik dan dat er net 8 voeten opkunnen en dan heb je geen cm meer over.

Totdat je aan het plankje komt, heb je eerst een ladder en daarna haken in de paal. Dat ging nog redelijk.

Maar dan moet je je op het plankje hijsen terwijl je (naar mijn gevoel althans) geen echt houvast meer hebt. Op dat punt dacht ik dus écht: ik ga weer naar beneden, dit durf ik écht niet.
Maar geloof het of niet: met heel veel aanmoedigingen van iedereen, en met de hulp van Hilde en Chris (die al op het plankje stonden) is het mij uiteindelijk toch gelukt!

Als tenslotte ook Nicole erbij stond, moesten we elkaar een hand geven, met zijn vieren tegelijk achterover leunen en dan ... alle vier tegelijk loslaten.

Door het feit dat degenen die beneden staan het touw vasthebben waarmee je vasthangt, kan je uiteraard niet vallen, maar ik kan jullie verzekeren dat dit toch een fameuze adrenaline-ervaring was! En ik durf ook wel zeggen dat ik heel fier ben op mezelf dat ik het uiteindelijk toch gedaan heb. Bij deze heel veel dank aan al mijn medekandidaten en uiteraard ook aan Ilse en Geert!

Tot slot van het weekend volgde dan nog een kleine nabespreking over hoe iedereen het weekend ervaren had. Iedereen stond ervan te kijken hoe we ons op zo’n korte tijd al zo met elkaar verbonden voelden, en Ilse merkte ook op dat onze groep heel open was naar elkaar. Dat belooft voor de rest van ons avontuur!

Op 23 februari komen degenen die kunnen opnieuw samen in Leuven, om te brainstormen over sponsoring, en over het vervoer naar Spanje en terug. Ik kijk er al naar uit!

Bij deze laat ik jullie ook weten dat er eveneens een officiële (van Outward Bound) Monte Perdido blog bestaat, en dat ook mijn medekandidate Heidi een persoonlijke blog gemaakt heeft.

De links naar deze beide blogs vinden jullie hiernaast. Neem ook daar zeker eens een kijkje!